دانشکده علوم اجتماعی
دانشگاه تهران
رساله برای دریافت درجه کارشناسی ارشد

در رشته پژوهش اجتماعی
بدن زنانه و زندگی روزمره
نگارش: نفیسه حمیدی
استاد راهنما: دکتر یوسف اباذری
استاد مشاور: دکتر سهیلا صادقی
تابستان ۱۳۸۵
تقدیر و تشکر
ایده گفتن یا نوشتن از بدن زنانه، ایده مشترک بسیاری از زنانی است که در طی سال‌های عمر خود با مسائل و مشکلات زیادی مواجه می‌شوند، صرفاً به دلیل این که با پیکری زنانه زندگی می‌کنند. من در نوشتن این رساله خود را مدیون همه آنان و گفتگوهای زیادی می‌دانم که به شکل‌گیری این اثر کمک کرده‌اند. آقای دکتر اباذری، استاد راهنمای عزیزم، با شکل دادن به سنت زندگی روزمره و طرح مباحث آن در دانشکده علوم اجتماعی؛ بیشترین سهم را در شکل‌گیری قالب کار و جهت‌گیری‌های نظری من در طول دوران تحصیل ایفا کرده‌اند. اگر واژه‌ها دلالت بر میزان سپاس قلبی من باشند، از ایشان سپاس‌گزارم. خانم دکتر صادقی، استاد مشاور دلسوز و سخت‌گیر و خانم دکتر راودراد، استاد داور بزرگوارم، با انتقادات و بحث‌هایشان باعث کمک به شفاف شدن مباحث شده‌اند و وقت زیادی را در میان حجم انبوه کارهایشان به مطالعه کار و راهنمایی من اختصاص داده‌اند، از زحمات و راهنمایی‌های این دو استاد عزیزم متشکرم. علاوه‌براین سه استاد عزیز، کسان دیگری نیز به‌صورتی مستقیم یا غیرمستقیم در نوشتن رساله من را یاری کرده‌اند: استاد عزیزم آقای دکتر صدیق در طی دو سال تحصیل در رشته پژوهش نگرش مثبت و محرکی را در من نسبت به استفاده از روش‌های کیفی ایجاد کرده‌اند، آقای دکتر جوادی‌یگانه راهنمایی‌های عملی و نظری زیادی در طول کار داشته‌اند، خانم دکتر لاجوردی زمان‌هایی را برای توضیح اندیشه‌های سنت زندگی روزمره به من صرف کرده‌اند، آقای دکتر وریج‌کاظمی منابع فیسک، دوسرتو و موران و نیز پایان‌نامه دکترای خود را در اختیارم نهاده‌اند و آقای دکتر رضایی هم با در اختیار گذاشتن پایان‌نامه‌شان به من کمک کرده‌اند، همچنین دوست عزیزم انسیه افتخاری با در اختیار نهادن شماره کاربری و رمز عبور کتابخانه اینترنتی Questia بیشترین سهم را در تأمین منابع لاتین مورد نیاز من داشته است. مهدی فرجی نیز دوست و همراه تمام لحظه‌های نوشتن پایان‌نامه بوده، با بحث‌هایش باعث شفاف‌تر شدن کار شده و در طی دوران نوشتن، محیط آرام و دور از استرسی را برای من فراهم کرده است. همچنین تعداد زیادی از اساتید و دوستان در هر نوشته و فکر من سهم دارند که در این مجال مختصر اگرچه فرصت آوردن نام آنان نیست ولی سپاس بی‌پایان خودم را نثار همه آنها می‌کنم که راهنمایی‌ها و محبت‌هایشان رساله را به‌شکل کنونی‌اش رسانیده و امیدوارم این اثر به‌عنوان نوشتاری زنانه، بتواند قدم کوچکی در ایجاد آگاهی نسبت به پیکرهای رنجور همنوعانم بردارد و یا حداقل بار دل‌های خسته آنان را اندکی سبک‌تر کند.